Mijn eerste kennismaking op de gesloten afdeling bij Cordaan in Amsterdam, was wel een hele bijzondere.

Eerlijk is eerlijk, ik zag er een klein beetje tegenop hoe bewoners zouden reageren op het schilderen van mij op hun muren. Ik besloot in overleg met de teamleidster om bij haar kantoor te beginnen (want er stonden een fiks aantal muurschilderingen op het programma), zodat zij kon beoordelen of het goed zou gaan.

Enfin, ik was nog geen uur aan het schilderen toen ik heel prettig van achteren begroet werd door één van de bewoners. Ik was nietsvermoedend aan het schilderen en voelde ineens een paar handen in mij zij, waardoor ik direct een kieteleffect kreeg en gelijk in de lach schoot.

Ik draaide mij om en de lieve bewoner kreeg tegelijk met mij ook een lachstuip. Enfin, het ijs was op een hele leuke manier gebroken.

We hebben vanaf dat moment, en ik heb op die afdeling maanden gewerkt, een hele mooie manier gehad om te communiceren. Een ‘gewoon’ gesprek, zeg maar een alledaags gesprek zoals mensen dat met elkaar voeren, was niet mogelijk en tóch begrepen wij elkaar bijzonder goed.

Het bleek overigens voor alle bewoners een hele prettige ervaring en voor mij daardoor ook. Ze vonden het kleurgebruik, maar vooral ook de gesprekken, soms met alleen handgebaren, heel prettig.

Iedere dag was het een feest om te beginnen. Ik moet ook zeggen dat ik het belangrijk vind om mensen bij het schilderen te betrekken. Zo kom je erachter hoe mensen zelf vroeger met creativiteit bezig zijn geweest.

Maar wat ik vooral ook gemerkt heb, is dat de felle kleuren op een gesloten afdeling heel belangrijk zijn. Het maakt deze mensen nóg meer blij dan dat felle kleuren dat doen bij andere mensen.

Kleurgebruik doet dus echt iets met deze bewoners.